Συμβουλές για επικοινωνία με ασθενείς που πάσχουν απο καρκίνο. 

• "Πως είσαι" 
• "Δεν είμαι σίγουρος τι πρέπει να πω, αλλά θέλω να ξέρεις ότι νοιάζομαι". 
• "Λυπάμαι τόσο να μαθαίνω ότι περνάς όλο αυτό". 
• "Εαν θέλεις να μιλήσεις για αυτό, θέλω να ξέρεις ότι είμαι εδώ και θα χαρώ να σε ακούσω". 
• “Εάν νοιώθεις ότι δε θέλεις να μιλήσεις τώρα για αυτό, κανένα πρόβλημα, επίσης. Θα είμαι εδώ και χαρούμενος να σε ακούσω”. 
• "Σε παρακαλώ πες μου πως μπορώ να βοηθήσω". 
• "Θα είσαι πάντα στη σκέψη μου". 

• Έλαβα υποστήριξη από τους γονείς μου που ήταν κοντά μου από την πρώτη στιγμή και πάντα είναι, και από μερικούς φίλους που είδαν τις δυσκολίες μου και συνέχισαν να με αναζητούν παρά το γεγονός ότι ήμουν στο σπίτι για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να μπορώ να βγω έξω. Έλαβα υποστήριξη από την οικογένειά μου, τη γιαγιά μου και τους θείους μου που μου έδειχναν αγάπη κάθε μέρα. Θυμάμαι ότι τον Μάρτιο, μετά τη δεύτερη χειρουργική επέμβαση, είχα γεννέθλια, γινόμουν 20 ετών και οι θείοι μου οργάνωσαν ένα πάρτι έκπληξη για μένα. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος, ήμουν λυπημένος, χαρούμενος, θυμωμένος γιατί είχα έντονο πόνο, αλλά βλέποντας τους αγαπημένους μου να συγκεντρώνονται για να γιορτάσουν τα γενέθλιά μου, μου έδωσε χαρά και έκλαψα πολύ. 
• Μεγάλη υποστήριξη μου δόθηκε από έναν αγαπητό μου φίλο τον οποίο συνάντησα στο νοσοκομείο. Μου κρατούσε το χέρι, σχεδόν, κάθε μέρα, με έκανε να νιώσω την καθημερινή του παρουσία με μηνύματα, τηλεφωνήματα και βιντεοκλήσεις. Με ενθάρρυνε λέγοντάς μου ότι όλα θα τελείωναν σύντομα και ότι θα τα καταφέρναμε. 
• Βρήκα βοήθεια και υποστήριξη από τη φίλη μου Σαμάνθα που πάντα με συνόδευε στο νοσοκομείο όταν έκανα χημειοθεραπεία- δεν με άφησε ποτέ μόνη μου. 
• Μια σπίθα πυροδοτήθηκε μέσα μου και μου έδωσε δύναμη, όταν η τρίχρονη κόρη μου με είδε χωρίς μαλλιά και είπε: "Μαμά, είσαι όμορφη!" 

• Πληγώθηκα από τόσους πολλούς ανθρώπους που νόμιζα ότι ήταν φίλοι μου και μετά απομακρύνθηκα από μένα εκείνη την εποχή. Πληγώθηκα ιδιαίτερα από ένα άτομο που επέκρινε τη συμπεριφορά μου, και τη συνήθεια μου να βγάζω φωτογραφίες και να τις δημοσιεύω. Με επέκρινε ότι συχνά έβγαζα φωτογραφίες του εαυτού μου και τις δημοσίευα επειδή ήταν πεπεισμένος ότι το έκανα για να είμαι θύμα, ενώ για μένα ήταν πάντα ο τρόπος μου να επικοινωνώ και να δείχνω τον εαυτό μου στον κόσμο. 
• Δεν άντεχα, όταν ήρθαν να με επισκεφθούν στο σπίτι, και εγώ  ήμουν ξαπλωμένος σε έναν καναπέ χωρίς να μπορώ να κουνηθώ, άρχισαν να παραπονιούνται για τους πονοκεφάλους και τα ασήμαντα πράγματα στη ζωή τους. 
• Ένιωσα πληγωμένος όταν ένας «πρώην φίλος» μου τηλεφώνησε λέγοντάς μου ότι ήταν πολύ άρρωστος εκείνη την ημέρα και είχε έναν απλό έρπητα στα χείλη της, ενώ εγώ είχα χημειοθεραπεία εκείνη την ημέρα. Ένιωσα πληγωμένος όταν πολλοί με συνάντησαν και μου είπαν: αχ, μην ανησυχείς ότι τα μαλλιά θα μεγαλώσουν ξανά, θα είναι όμορφα. Ένιωσα πληγωμένος όταν πολλοί μου είπαν: "τα μαλλιά και τα προβλήματα δεν αποτυγχάνουν ποτέ". Συχνά, ειδικά κατά τη διάρκεια της θεραπείας ένιωθα πληγωμένος, αλλά περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ένιωθα παρεξηγημένος λογω των αντικρουόμενων συναισθημάτων που ένιωθα. Μόνο όσοι διαβαίνουν αυτό το μονοπάτι μπορούν πραγματικά να καταλάβουν. 
• Δεν άντεχα όταν κάποιος άγγιξε το άτριχο κεφάλι μου. Δεν άντεχα όταν κάποιος με κοίταζε ως «άρρωστο». Δεν άντεχα και δεν αντέχω όταν λέω την ιστορία μου και όσοι με ακούν νομίζουν ότι έχουν αντιμετωπίσει χειρότερα πράγματα από τα δικά μου, συναγωνιζόμενοι για να δουν ποιος ήταν χειρότερα... Νομίζω ότι όλα όσα αντιμετωπίζουμε λερώνουν την ψυχή μας, δεν είναι ένας αγώνας για το ποιος είναι ή ήταν χειρότερα. Δεν άντεχα και δεν αντέχω όταν κάποιος, μόλις με συναντήσει, χαμηλώνει το βλέμμα του και κοιτάζει το στήθος μου για να δει αν έχω κάνει μαστεκτομή και αν έκανα μετά πλαστική στο στήθος μου .